របបៀបបរៀបចំការនិទានបរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ

ការច េះនិទានចរឿងក្នុងព្រេះគម្ពីរ គឺជាជំនាញម្ួយ ដែលម្នុស្សចយីងភាគចព្ ីន ម្ិនដម្នចក្ីតម្ក្ច េះ
ចនាេះចេ។ វាមានការលំបាក្ចៅចរលែំបូង ប ុដនែមានភារកាន់ដតងាយព្ស្ួលជាង ចៅចរលដែលចោក្
អ្នក្ចរៀនបានរីចរឿងចព្ ីនច ីយចនាេះ។
ខាងចព្កាម្ចនេះជាែំច ីរការម្ូលដ្ឋាន៖
ក្: ការចរៀនរីចរឿង
១. ចព្ជីស្ចរីស្ចរឿងម្ួយ ដែលមាន ចនាលេះរី ៥ខ ចៅ ១៥ខ ។ * ចយីងចស្នីស្ុំឱ្យចោក្អ្នក្ចាប់ច្ែីម្ែំបូងរីការស្ចងេបព្រេះគម្ពីរ ដែលមានចរឿងជាស្ំ ុំ(ចោក្ុបបតែិ ៣:១-១៥) ២. ស្ូម្អានចរឿងទាំងម្ូលចអាយឮខាលំងៗ – យឺតៗ និង ាស្់ៗ * ខ្ុំចស្នីស្ុំឱ្យចោក្អ្នក្ចព្បីព្រេះគម្ពីរបក្ដព្បដែលទាន់ស្ម្័យ
* ច តុអ្វីបានជាព្តូវអាន «ឮខាលំងៗ»? វាជួយឲ្យចោក្អ្នក្អា ស្តែប់បាន និងច្វីឲ្យចោក្អ្នក្អា ក្ត់ ំណំនូវ
ស្ត ់ចរឿងកាន់ដត ាស្់។ ៣. បិេព្រេះគម្ពីរ (ឬព្គបចអ្ព្ក្ង់) ច ីយនិទានចរឿងឲ្យឮខាលំងៗ។ ស្ូម្ព្ាន់ដតនិទានចរឿងតាម្អ្វី ដែលចោក្អ្នក្
អា ច្វីចៅបាន។ ចោក្អ្នក្នឹងច្វីឱ្យមានក្ំ ុស្ជាចព្ ីន និងចលល នូវចស្ ក្ដីលម្អិតជាចព្ ីនចៅចលីក្ែំបូងចនេះ។ ដតស្ូម្ក្ុំមានការបារម្ភ។ ក្ំ ុស្របស្់ចោក្អ្នក្មានន័យថា ចោក្អ្នក្នឹងព្តូវដត យក្ ិតែេុក្ដ្ឋក្់បដនែម្ចេៀត
ចរលដែលចោក្អ្នក្អានចរឿងចៅចលីក្ចព្កាយ។ ៤. ស្ូម្អានចរឿងឲ្យឮខាលំងៗ ម្ែងច ីយម្ែងចេៀត ច ីយនិទានចរឿងឲ្យឮខាលំងៗម្ែងច ីយម្ែងចេៀត។ ស្ូម្ច្វីតាម្
ជំហានេី៤ឲ្យបានញឹក្ញាប់តាម្ដែលចោក្អ្នក្ព្តូវការ។ ខ្ុំបានរក្ច ីញថា ជា្ម្មតាខ្ុំព្តូវការច្វីវាយ ងចហា
ណស្់ឲ្យបានបីែងដែរ។
ខ. ការចរៀប ំចស្ ក្ែីច្ែីម្ ចៅចរលដែលចោក្អ្នក្បានចរៀនរីចរឿងរបស្់ចោក្អ្នក្ច ីយ ស្ូម្ស្ួរខលួនឯងថា៖ «ចតីមានរ័ត៌មានអ្វីខលេះ ដែល
អ្នក្ស្តែប់របស្់ខ្ុំ ព្តូវែឹងចេៀត ចែីម្បីយល់អ្ំរីចរឿងចនេះ»?
ការម្ួយ ំនួនដែលព្តូវរួម្បញ្ចូល:
* ចរលចវោរិតព្បាក្ែ ម្នុស្សរិតព្បាក្ែ ក្ដនលងរិតព្បាក្ែ-ព្តូវដ្ឋក្់ចរឿងចៅក្នុងបរិបេរបស្់វា។ ឧទា រ ៍៖
«ចោក្អ្ព្បាហាំជាបុរស្មានក្់ បានរស្់ចៅក្ដនលងម្ួយ ដែលចគចៅថាបាប ីឡូនកាលរី ៤០០០ ឆ្នំម្ុនដែលស្ែិត
ចៅក្នុងព្ស្ុក្ម្ួយ ដែលឥឡូវចនេះចយីងចៅថា អ្ុីរ ក្់»។ * ក្ំ ត់នូវពាក្យបច ចក្ចេស្ម្ួយ ំនួន ដែលអា ចល ចឡីងចៅក្នុងចរឿងចនេះ។ ឧទា រ ៍៖ ែូ ជា ថ្ងៃស្បប័េ រួក្ផារិស្ុី ព្រេះវិហារបរិស្ុេធ ឬ ស្តោព្បជុំ។ * ចោក្អ្នក្អា ព្តូវរនយល់រី ំ ុ វបប្ម្៌ម្ួយ ំនួនែូ ជាេំចនៀម្េំោប់ថ្នអាពា ៍រិពា ៍ ឬម្ុខរបរ(ែូ ជា
អ្នក្ទាររនធ និងច តុអ្វីបានជារួក្ចគព្តូវបានចគស្អប់) ។
* ចោក្អ្នក្អា នឹងព្តូវភាាប់ស្ត ់ចរឿងរីម្ុន ចែីម្បីបងាាញរីេំនាក្់េំនងចរឿង។ ជាញឹក្ញាប់ខ្ុំចព្បីឃ្លលថា ៖ «ច ីយអ្័ដ្ឋម្បានមានក្ូន និងក្ូនរបស្់ាត់បានមានក្ូនចៅបនែបនាាប់ ជាចព្ ីនជំនាន់ចេៀត… មានក្ូនចៅ
មានក្់ដែលជាបុរស្មានច្មេះថាអ្័ព្បាហាំ»។
* ចោក្អ្នក្អា ស្ួរនូវស្ំ ួរម្ួយ ដែលច្វីឲ្យម្នុស្សក្ំរុងស្តែប់ចនាេះ ចាប់ច្ែីម្គិត និង ង់ស្តែប់ចរឿងរបស្់
ចោក្អ្នក្បនែចេៀត។ ឧទា រ ៍៖ ជាញឹក្ញាប់ខ្ុំស្ួរថា « ស្ូម្ចម្ីលរិលរចោក្ដែលចៅជុំវិញអ្នក្ វាមានភារ
ព្ស្ស្់ស្តអតណស្់ ចតីអ្នក្ធ្លលប់ឆ្ៃល់ដែរឬចេថា ចតីការែ៏ព្ស្ស្់ស្តអតចនេះបានម្ក្រីណ? ច ីយបនាាប់ម្ក្ស្ួរថា រិលរចោក្គឺមានភារព្ស្ស្់ស្តអតណស្់ ប ុដនែក្៏មានការឈឺចាប់ និងការរងេុក្េយ ងចព្ ីនដែរ ចតីអ្នក្ធ្លលប់ឆ្ៃល់
ចេថា ម្ក្រីម្ូលច តុអ្វី? ចតីអ្នក្គិតយ ងែូ ចម្ែ ខលេះ»? បនាាប់រីស្តែប់រួក្ចគរួ ខ្ុំនិយយថា ខ្ុំមានចរឿងម្ួយ ដែលអា ចឆ្លីយនូវស្ំ ួរទាំងចនេះបាន ។
គ. ការនិទានស្ត ់ចរឿងរិត * វាមានស្តរៈស្ំខាន់ក្នុងការច្វីឲ្យមានភារខុស្ានរវាងចស្ ក្ែីច្ែីម្ និងស្ត ់ចរឿងរិត។ ការចនេះអា ព្តូវបានច្វី
តាម្រចបៀបជាចព្ ីនយ ង។ – ចោក្អ្នក្អា និយយថា៖« ម្ុនចរលដែលខ្ុំនិទានចរឿងចនេះ ខ្ុំនឹងច្វីចស្ ក្ែីច្ែីម្ជាម្ុនស្ិន។ ចនេះគឺជាចស្
ក្ែីច្ីែម្) ស្ូម្្ដល់នូវចស្ ក្ដីច្ែីម្/ចស្ ក្ែីដ នាំរបស្់ចោក្អ្នក្ (បនាាប់ម្ក្ ចៅចរលែល់ចរលដែលចោក្អ្នក្
ព្តូវនិទានចរឿង ស្ូម្និយយថា៖ «ចរឿងចៅថ្ងៃចនេះគឺ (ច ីយបនាាប់ម្ក្និទានចរឿងរបស្់ចោក្អ្នក្ )។ ចៅ ុង
បញ្ចប់ថ្នស្ត ់ចរឿង ស្ូម្និយយថា «ចនេះគឺជា ុងបញ្ចប់ថ្នស្ត ់ចរឿងច ីយ» ។ – ម្នុស្សម្ួយ ំនួនបងាាញរីភារខុស្ានចដ្ឋយចព្បីស្ក្ម្មភារម្ួយ។ ចនាេះគឺជាអ្វី ដែលរួក្ចគដតងដតចបីក្ព្រេះគម្ពីរ
ចៅចរលចាប់ច្ែីម្និទានចរឿង ច ីយដ្ឋក្់វាចៅក្ដនលងណម្ួយ ដែលចៅដតចបីក្ ដ្ឋក្់វាចលីចជីងេំរ ឬចៅចលីតុ
ច ីយបនាាប់ម្ក្ បិេវាវិញចៅចរល ុងបញ្ចប់ថ្នស្ត ់ចរឿង។ – ម្នុស្សម្ួយ ំនួនចព្បីកាយវិការថ្ែ * ស្ូម្ចព្ជីស្ចរីស្វិ្ីស្តស្រស្ែណម្ួយ ដែលស្តក្ស្ម្នឹងបរិបេរបស្់ចោក្អ្នក្។ **** ូររក្ចម្ីលស្មាភរៈស្ព្មាប់ប ែុេះបណែលច្សងចេៀតរបស្់ចយីងខ្ុំ ស្ព្មាប់ជំនួយបដនែម្ចេៀតចៅក្នុង
ែំច ីរថ្នការនិទានចរឿងរបស្់ចោក្អ្នក្ ។